پس گروهي از بزرگان کوفه کشته شدند و پانصد نفر اسير گرديدند که آنها را در آوردند در حالي که بازوان آنها بسته بود.

عبدالله بن شريک مشغول آزاد کردن اسيران بود، پس چون مختار از اين امر با خبر گرديد گفت: آنان را بر من عرضه کنيد و هر کس در کشتن حسين عليه السلام مشارکت داشته معرفي نمائيد.

اسيران را به او عرضه کردند و هر کس را که به جنگ با امام حسين رفته بود، کشتند، تا تعداد کشته شدگان به دويست و چهل نفر رسيد، و گروهي ديگر را نيز اصحاب مختار به قتل رسانيدند در حالي که مختار بي اطلاع بود، آنگاه ديگر اسيران را آزاد کرد و از آنها پيمان گرفت که با دشمنش همکاري نکنند، آنگاه اعلام کرد هر کس به منزل خويش رود در امان است مگر کسي که مشارکت در ريختن خون حسين کرده باشد [1] .