پس از آنکه مردم با مختار بيعت نمودند و امر بر او مستقر گرديد، از بيت المال کوفه بازديد نموده و اموال زيادي در آنجا بود پس دستور داد به کساني که هنگام محاصره ي قصر با او بودند به هر کدام پانصد درهم بدهند و تعداد آنان سه هزار و پانصد


نفر بودند و بقيه ي افراد که تعدادشان ششهزار نفر بود و بعدأ به او پيوسته بودند، به هر يک دويست درهم بدهند، و با عموم مردم با خوشرويي رفتار مي کرد، و بزرگان کوفه را همنشينان خود گردانيد.

روزي ابوعمره بالاي سر مختار ايستاده بود و مختار با اشراف و بزرگان کوفه مشغول سخن گفتن بود، بعضي از موالي [1] که از اصحاب ابوعمره بودند به او گفتند: ابواسحاق (مختار) را نمي بيني که چگونه به عربها روي آورده و به ما توجهي نمي کند؟

مختار از ابوعمره پرسيد: به تو چه گفتند؟

ابوعمره او را از گفته ي موالي آگاه ساخت.

مختار گفت: به آنان بگو که بر شما اين امر سخت نباشد، شما از من و من نيز از شما هستم، پس مختار سکوت کرد سپس اين آيه را تلاوت نمود (انا من المجرمين منتقمون) [2] چون موالي اين سخن را از مختار شنيدند به يکديگر گفتند: بشارت باد شما را که گويا سوگند بخدا شما رؤسا و بزرگان اين جماعت يعني ظالمين و قتله ي اهل بيت عليهم السلام را خواهيد کشت [3] .