سليمان بن صرد در ميان يارانش بپاخاست و سخن از معاد و آخرت گفت و ترغيب در آن نمود و سپس گفت: دشمن بسوي شما آمده است، چون با آنها روبرو


شديد صادقانه برزميد و صبر را پيشه سازيد که خدا با صابران است، و هرگز به معرکه پشت نکنيد مگر در صورت جابجائي و کسي که از بين نيروهاي دشمن بگريزد او را نکشيد و مجروح و اسير را به قتل نرسانيد زيرا اين سيره و روش علي عليه السلام با دشمنان بوده است.

آنگاه گفت: اگر من کشته شدم، امير مردم مسيب بن نجبه، و اگر او مقتول شد امير عبدالله بن سعد و اگر او کشته شد امير عبدالله بن وال، و اگر او نيز مقتول شد امير بر شما رفاعة بن شداد خواهد بود، رحمت خدا بر کسي که بر پيمان با خدا استوار ماند.

آنگاه مسيب بن نجبه را با چهارصد نفر سواره فرستاد و او را گفت: چون دشمن را ديدي بر آنها حمله کن، اگر موفق شدي و الا باز گرد و هرگز خود يا سپاهيانت از اسب پياده نشويد مگر ضرورت ايجاب کند.

پس از يک روز و شب طي طريق کردند و هنگام سحر فردي از سپاه دشمن يافتند، مسيب از او درباره ي سپاه دشمن جويا شد، او گفت: شرحبيل بن ذي الکلاع با تو يک ميل فاصله دارد و او و حصين بن نمير در فرماندهي با يکديگر منازعه دارند و در انتظار امر ابن زياد هستند.

پس مسيب و يارانش با سرعت حرکت کرده و بر دشمن يورش بردند و آنها را شکست دادند و برخي از آنها را کشته و گروه بسياري را مجروح ساختند و همراه با غنائمي که بدست آوردند بسوي سليمان بازگشتند [1] .