آنگاه سليمان بن صرد و يارانش حرکت کردند تا به قبر امام حسين عليه السلام رسيدند، يکباره همه صيحه زدند و همانند آن روز گريه کنندگاني ديده نشد، پس بر حسين عليه السلام


رحمت فرستاده و از ياري نکردنش توبه کردند، و يک روز و شب نزد قبر آن حضرت ماندند و به گريستن و تضرع بر او و يارانش پرداختند و مي گفتند: «اللهم ارحم حسينا الشهيد ابن الشهيد المهدي ابن المهدي الصديق ابن الصديق» «خداوندا! بر حسين درود فرست، شهيد فرزند شهيد، هدايت يافته فرزند هدايت يافته، تصديق کننده فرزند تصديق کننده» خدايا تو را گواه مي گيريم که ما بر دين و طريقه ي اين شهيدان هستيم و دوست دوستداران آنها ودشمن کشندگان آنها باشيم، خدايا! ما فرزند دختر پيامبر تو را ياري نکرديم، از گذشته ي ما در گذر و توبه ي ما را بپذير وبر حسين ويارانش رحمت فرست که آنها شهداء صديقين هستند، خدايا! ما تو را گواه مي گيريم که بر دين ايشان وبر نيتي که شهيد شدند هستيم واگر ما را نيامرزي ما از زيانکاران خواهيم بود.