«توابين» گروهي بودند که بعد از شهادت امام حسين عليه السلام در کربلا بلافاصله پشيمان و نادم شدند؛ چون امام حسين عليه السلام شهيد شد شخصي ميان لشکر عمرو بن سعد آمد و فرياد زد، او را از اين کام منع کردند، او گفت: چگونه فرياد نزنم در حالي که رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم را مي بينم ايستاده گاهي به زمين نگاه مي کند و گاهي شما و جنگتان را نظاره مي کند، من بيم آن دارم که بر اهل زمين نفرين کند و هلاک شويم. بعضي از آنها به ديگران گفتند: اين شخص ديوانه است، توابين گفته اند: سوگند بخدا ما به خود جفا کرديم سيد جوانان اهل بهشت را براي رضاي پسر سميه کشتيم؛ پس آنها بر ابن زياد خروج کردند (بحارالانوار 173 /45).

چون امام حسين عليه السلام شهيد شد و ابن زياد از نخيله- که پادگاني نزديک کوفه بود- بازگشت، شيعيان در کوفه يکديگر را ملاقات کرده و اظهار ندامت و پشيماني نمودند و دريافتند که خطاي بزرگي را مرتکب شده اند، زيرا امام حسين عليه السلام را به شهر و ديارشان دعوت کردند و او را اجابت نکرده و ياري ننمودند تا اينکه او به شهادت رسيد، و به اين حقيقت پي بردند که اين گناه از آنها بخشيده نمي شود و اين لکه ي ننگ از دامان آنها شسته نمي گردد مگر اينکه کشندگان آن حضرت را کيفر داده و آنها را به قتل برسانند و يا خود در اين راه کشته شوند.

آن زمان در کوفه پنج نفر بودند که از روساي شيعه محسوب مي شدند که آنها عبارت بودند از:

1- سليمان بن صرد خزاعي که از اصحاب رسول خدا بوده است.

2- مسيب بن نجبه ي فزاري.

3- عبدالله بن سعد بن نفيل ازدي.

4- عبدالله بن وال تيمي.

5- رفاعة بن شداد بجلي.

که تمام اين پنج نفر از اخيار و برگزيدگان اصحاب علي عليه السلام بودند.


پس شيعيان در خانه ي سليمان بن صرد خزاعي اجتماع کردند [1] .