بشير گويد: مردم مدينه يکپارچه بسوي کاروان حرکت کردند، و من نيز اسبم را بسرعت راندم و ديدم مردم همه ي راهها را با حضور خود سد کرده اند، بناچار از اسب پياده شدم و با زحمت از ميان مردم گذشتم و خود را به خيمه هاي آل البيت رساندم.

علي بن الحسين عليه السلام داخل خيمه بود، بيرون آمد و دستمالي در دست آن حضرت بود که اشک از رخسار مبارکش پاک مي کرد، مردي منبري آورد و آن حضرت بر آن نشست و اشک از ديدگانش جاري بود، صداي مردم به گريه بلند شد و زنان ناله و زاري مي کردند و مردم از هر طرف به آن حضرت دلداري و تسليت مي گفتند، آن منطق پر از شيون و فرياد شده بود، تا آنکه حضرت سجاد عليه السلام با دست خويش اشاره کرد که ساکت شوند و سپس اين خطبه را ايراد فرمود: