کاروان آل البيت به جانب شهر مدينه رهسپار شد.

بشير بن جذلم مي گويد: به آرامي مي رفتيم تا به شهر مدينه نزديک شديم، حضرت سجاد عليه السلام فرمود تا بار از شتران برداشته خيمه ها را برافراشتند و اهل حرم در آن خيمه ها فرود آمدند؛ امام علي بن الحسين مرا طلبيد و فرمود: خداي تعالي پدرت جذلم را رحمت کند که شاعري نيکو بود، آيا تو را از شعر بهره اي هست؟!

عرض کردم: آري يابن رسول الله!

فرمود: هم اکنون وارد شهر مدينه شو! و خبر شهادت ابي عبدالله عليه السلام و ورود ما را به مردم ابلاغ کن!

بشير گويد: بر اسب خويش سوار شدم و با شتاب وارد شهر مدينه شدم و به جانب مسجد نبوي رفتم، چون بدانجا رسيدم با صدايي بلند و رسا اين اشعار را که مرتجلا سروده بودم، خواندم:


يا اهل يثرب لا مقام لکم بها

قتل الحسين و ادمعي مدرار


الجسم منه بکربلا مضرج

و الرأس منه علي القناة يدار [1] .




سپس روي به مردم کردم وگفتم: اين علي بن الحسين عليه السلام است که با عمه ها وخواهرانش در بيرون شهر مدينه فرود آمده اند و من فرستاده ي اويم که شما را از ماجرايي که بر آنها رفته است آگاه سازم.

وقتي اين خبر را به مردم رساندم، در مدينه هيچ زني نماند مگر اينکه از خانه ي خود بيرون آمد در حاليکه زاري مي کرد و مي گريست، و من همانند آن روز را به ياد ندارم که گروه بسياري از مردم يکدل ويکزبان گريه کنند وبر مسلمانان تلختر از آن روز را نديدم. [2] .

در آن هنگام شنيدم که بانويي براي حسين عليه السلام چنين نوحه سرائي مي کرد:


نعي سيدي ناع نعاه فاوجعا

و امرضني ناع نعاه فافجعا


فعيني جودا بالدموع و اسکبا

وجودا بدمع بعد دمعکما معا


علي من وهي عرش الجليل فزعزعا

فاصبح هذا المجد و الدين اجدعا


علي ابن نبي الله و ابن وصيه

و ان کان عنا شاحط الدار اشسعا [3] .


پس از خواندن اين ابيات، آن بانو به من گفت: اي مرد! مصيبت و اندوه ما را در سوگ حسين تازه کردي و زخمهايي را که هنوز التيام نيافته بود از نو چنان خراشيدي که ديگر اميد بهبودي نيست، خداوند تو را بيامرزد، تو کيستي؟!

گفتم بشير بن جذلم، مولايم علي بن الحسين مرا فرستاد تا خبر ورودشان را به


اهل مدينه بدهم، و او با اهل بيت ابي عبدالله در فلان نقطه فرود آمده است [4] .