چون خبر شهادت امام حسين عليه السلام و فرزندان عبدالله بن جعفر در مدينه انتشار يافت گروهي براي تسليت به نزد او آمدند و يکي از نزديکان او که گويا ابواللسلاس بود گفت: اين داغها براي خاطر ابي عبدالله الحسين به ما رسيد!

عبدالله سخت از اين سخن برآشفت و کفش خود را بسوي او پرتاب کرد و گفت:


يابن اللخناء! [1] آيا درباره ي حسين عليه السلام چنين سخن مي گويي؟ بخدا سوگند که اگر من نيز با او بودم دوست داشتم که از وي جدا نگردم تا با او کشته شوم و الله که از صميم، قلب شهادت فرزندان را ناخوشايند نمي دانم و تحمل داغ آنان براي من آسان است چرا که در رکاب برادر و پسر عمويم حسين عليه السلام کشته شده اند.

آنگاه روي به حاضران کرد و گفت: شهادت حسين بر من سخت گران و دشوار است و خداي را سپاس مي گويم- اگر چه خودم همراهي و جانبازي نکردم- فرزندان من در راه او از جان خود گذشتند [2]

شيخ طوسي روايت کرده است که: چون خبر شهادت حسين عليه السلام به مدينه رسيد، دختر عقيل بن ابي طالب با گروهي از زنان و خويشان از خانه ي خود بيرون آمد و. چون به نزديکي قبر رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم رسيد فريادي کشيد و رو بسوي مهاجران انصار کرد و گفت:


ماذا تقولون اذ قال النبي لکم

يوم الحساب و صدق القول مسموع


خذلتم عترتي او کنتم غيبا

و الحق عند ولي الامر مجموع


اسلمتموهم بايدي الظالمين فما

منکم له اليوم عند الله مشفوع


ما کان عند غداة الطف اذ حضروا

تلک المنايا و لا عنهن مدفوع [3] [4] .