امام حسين عليه السلام در تاريکي شب به سراغ قبر مادرش فاطمه ي زهرا عليها السلام آمد و در برابر تربت پاکش ايستاد و آنهمه بزرگواري و فداکاري و عواطف مادر را به خاطر آورد، سپس در حالي که قطرات اشک بر صورت مبارکش جاري بود براي آخرين بار با مادر وداع کرد و به سراغ مزار برادرش امام مجتبي عليه السلام رفت و تربت پاکش را در آغوش گرفت و با قلبي مالامال ازاندوه به خانه بازگشت [1] .


شب بود و سکوت مرگباري که مپرس

او بود و چشم اشکباري که مپرس





مي رفت و صداي شيون مادر او

مي گشت بلند از مزاري که مپرس [2] .