در حديث مناجات موسي عليه السلام آمده است که گفت: خدايا! چرا امت پيامبر خود محمد را بر ديگر امتها فضيلت دادي؟

خداي تعالي فرمود: آنان را بجهت 10 خصلت فضيلت دادم: نماز و زکات و روزه و حج و جهاد و نماز جمعه و نماز جماعت و قرآن و علم و عاشورا.

موسي سؤال کرد: عاشورا چيست؟

خداي تعالي فرمود: گريستن بر فرزند محمد صلي الله عليه و اله و سلم و مرثيه و عزاداري بر فرزند پيامبر برگزيده. اي موسي! هر بنده اي از بندگانم در آن زمان که او بگريد و يا تباکي کند در سوگ فرزند مصطفي او را پاداش بهشت دهم، و هيچ بنده اي از بندگانم از مال و ثروت خود در راه محبت فرزند دختر پيامبر صرف ننمايد مگر اينکه پاداش هر درهم را هفتاد درهم در دنيا عطا کنم و در بهشت متنعم شود و از گناهان او درگذرم، بعزت و جلالم سوگند هيچ زن يا مردي قطره اي از اشکش در روز عاشورا و يا غير آن جاري نگردد مگر اينکه او را پاداش صد شهيد عطا نمايم. (مجمع البحرين 405 /3- لغة عشر).

سپيده دم امام عليه السلام با اصحابش نماز صبح را خوانده و دست مبارکش را بسوي آسمان برداشت و گفت:

اللهم انت ثقتي في کل کرب و رجائي في کل شدة، و انت لي في کل امر نزل


بي ثقة وعدة، کم من هم يضعف فيه الفؤاد و تقل فيه الحيلة و يخذل فيه الصديق و يشمت فيه العدو انزلته بک و شکوته اليک رغبة مني اليک عمن سواک ففرجته و کشفته فانت ولي کل نعمة و صاحب کل حسنة و منتهي کل رغبة.

خداوندا! تو پناه مني در مشکلها، و اميد مني در سختيها، و ملجا و ياورم هستي در آنچه که بر من نازل شود؛ پروردگارا! از چه دل زخمهاي رنج آوري که قلب را شکسته و چاره را گسسته و دوست را به ناروائي داشته و نيش دشمن را به همراه، به تو شکايت ميکنم که اميد به تو بي نيازي از دل دادن به ديگري است، پس بگشاي دربهاي بسته را و بنماي روزنه هاي اميد را که تو راست تمام نعمتها و از آن توست همه خوبيها و تويي تنها مقصود آرزوها.

سپس امام عليه السلام بپاخاست و خطبه خواند و حمد و ثناي الهي نمود و به اصحابش فرمود: خداي عز و جل به شهادت من و شما فرمان داده است، بر شما باد که صبر و شکيبايي را پيشه ي خود سازيد [1] .