امام عليه السلام دستور دادند تا خيمه اي را جهت استحمام و غسل اختصاص دهند.

عبد الرحمن و برير بن خضير بر در آن خيمه به نوبت ايستاده بودند تا داخل شده و خود را نظافت کنند. برير با عبد الرحمن مزاح و شوخي مي کرد! عبد الرحمن گفت که: حالا وقت مزاح نيست! برير گفت: خويشان من مي دانند که من هرگز نه در


جواني و نه در کهولت، اهل شوخي نبوده ام ولي چون به من بشارت سعادت داده شده است سر از پا نمي شناسم و فاصله ي ميان خود و بهشت را جز شهادت نمي بينم [1] .