امام عليه السلام نامه را به مرد شجاعي به نام قيس بن مسهر صيداوي [1] سپرد، و او نامه را گرفته و با شتاب رکاب مي زد تا به قادسيه رسيد، گروهي از مزدوران ابن زياد (که هر کسي بر عراق وارد يا خارج مي شد تفتيش و بازرسي بدني مي کردند) راه بر او گرفته تا او را تفتيش کنند، او بناچار نامه ي امام را پاره نمود تا از مضمون آن آگاه نشوند.

مزدوران، قيس بن مسهر و قطعه هاي نامه را نزد عبيدالله بن زياد فرستادند، عبيدالله از او پرسيد: تو کيستي؟

پاسخ داد: مردي از شيعيان اميرالمومنين حسين بن علي عليه السلام.


عبيدالله گفت: نامه اي را که با تو بود چرا پاره نمودي؟

قيس پاسخ داد: براي اينکه تو از مضمونش آگاه نشوي!

عبيدالله گفت: نامه را چه کسي فرستاده و نزد چه کساني مي بردي؟

قيس گفت: نامه از حسين عليه السلام بسوي گروهي از اهل کوفه بود که من اسامي آنها را نمي شناسم.

عبيدالله خشمناک شد و فرياد زد: بخدا سوگند تو را هرگز رها نکنم مگر اينکه اسامي آن افرادي را که حسين براي آنها نامه فرستاده است بگويي، و يا اينکه بر منبر بالا رفته و حسين و پدر و برادرش را سب کني! در اين صورت تو را رها مي کنم و الا تو را از دم تيغ خواهم گذراند!

قيس در پاسخ گفت: چون آن گروه را نمي شناسم، پيشنهاد دوم تو را انجام خواهم داد!

عبيدالله با اين گمان که او از مرگ مي هراسد، قبول کرد و دستور داد مردم کوفه در مسجد اعظم آن شهر گرد آيند تا سخنان قيس بن مسهر فرستاده ي امام عليه السلام را در مدح بني اميه بشنوند.

در اين هنگام قيس بر فراز منبر رفت و پس از حمد و ثناي الهي درود بر رسول گرامي و رحمت بسيار بر علي و فرزندانش فرستاد، سپس بر عبيدالله و پدرش و سردمداران حکومت از کوچک و بزرگ لعنت فرستاد و با صداي بلند گفت: اي مردم حسين بن علي بهترين خلق خدا و فرزند فاطمه دختر رسول خداست و من فرستاده ي او بسوي شما هستم من در يکي از منازل بين راه از او جدا شده و نزد شما آمدم تا پيام او را برسانم، به نداي او لبيک گوئيد.

مأمورين ابن زياد که شاهد ماجرا بودند، جريان را به عبيدالله گزارش کردند و او که کاملا در نقشه ي خود شکست خورده بود و خشم سراپايش را گرفته بود فرياد زد که او را به بالاي قصر دارالاماره برده و به زيرش افکنند، مأمورين او اينچنين کردند و


قيس را به شهادت رسانده استخوانهاي او را در هم شکستند.

چون خبر شهادت قيس به امام عليه السلام رسيد بسيار محزون گرديد و در حالي که اشک از ديدگانش جاري بود مي گفت: «بار خدايا براي ما و شيعيان ما جايگاهي والا در نزد خود قرار ده، و ما و شيعيان ما را در جوار رحمت خود مستقر فرما که تو بر انجام هر کاري قادري» [2] [3] .