هنگامي که امام حسين عليه السلام از مکه به سمت عراق حرکت فرمود، عبدالله بن عباس در حالي که دست بر شانه ي ابن زبير مي زد، گفت:


يا لک من قبرة بمعمر

خلا لک الجو فبيضي و اصفري


و نقري ماشدت ان تنقري

هذا الحسين سائر فابشري [1] .


عبدالله بن زبير گفت: اي پسر عباس! بخدا سوگند که تو امر خلافت را جز براي خاندان خود براي کس ديگر نمي داني، و خود را سزاوارتر از همه ي مردم به امر حکومت مي شناسي!

ابن عباس گفت: اين براي کسي است که شک داشته باشد، ما در اين باره يقين


داريم ولي تو از خودت حرف بزن و بگو چرا خود را نامزد خلافت نموده اي؟! گفت: به جهت شرافتم.

ابن عباس گفت: به چه چيز شرافت پيدا کردي؟! اگر براي تو شرافتي باشد از ناحيه ي ماست و ما از تو شريفتريم، زيرا تو از ما کسب شرافت کردي.

و چون صداي آنها در اثر مشاجره بلند شد، غلام عبدالله بن زبير به ابن عباس گفت: اي پسر عباس! ما را بگذار، بخدا سوگند شما بني هاشم ما را دوست نداشته و هيچگاه ما هم شما را دوست نخواهيم داشت.

عبدالله بن زبير با دست ضربه اي به صورت غلام خود زد و گفت: تا من هستم سخن گفتن تو را نرسد.

ابن عباس گفت: چرا غلام خود را زدي؟ بخدا سوگند کسي سزاوارتر به تنبيه و تأديب است که از دين خدا خارج شده است.

پسر زبير پرسيد: چه کسي از دين خدا خارج شده است؟!

ابن عباس گفت: تو!

در اين اثناء گروهي از قريش بين آن دو ميانجيگري کرده و آنها را از هم جدا کردند [2]