امام حسين عليه السلام هنگام خروج از مکه بپاخاسته و اين خطبه را ايراد فرمودند:

الحمد لله ما شاءالله و لا قوة الا بالله و صلي الله علي رسوله، خط الموت علي ولد آدم مخط القلادة علي جيد الفتاة و ما اولهني الي اسلافي اشتياق يعقوب الي يوسف، و خير لي مصرع انا لاقيه، کاني باوصالي تتقطعها عسلان الفلوات بين النواويس و کربلا فيملان مني اکراشا جوفأ و اجربه سغبا، لا محيص عن يوم خط بالقلم، رضي الله رضانا اهل البيت نصبر علي بلائه و يوفينا اجر الصابرين، ان تشذ عن رسود الله لحمته و هي مجموعة له في حظيره القدس تقربهم عينه و ينجز بهم وعده، من کان باذلا فينا مهجته و موطنا علي لقاء الله نفسه فليرحل معنا فاني راحل مصبحا انشاءالله تعالي [1] .

سپاس مخصوص خداوند است، آنچه او خواهد همان شود، هيچکس را توان انجام کاري نيست مگر به کمک او، و درود خدا بر رسولش باد!

مرگ براي فرزندان آدم همانند گردن بند، بر گردنت دختر بسته است، و من آرزومند ملاقات نيکان خود هستم همانطور که يعقوب مشتاق ديدار يوسف


بود و براي من، از قبل، زميني که بايد شهادتگاه من باشد و پيکر مرا در خود جاي دهد، انتخاب شده است، بايد خود را به آن زمين برسانم. و گويي مي بينم که در زمين کربلا بند بند مرا گرگان بيابانها در «نواويس» [2] از هم جدا مي سازند!» و شکمهاي خالي خود را پر مي کنند! و باري آدمي گريز از تقديري که قلم قضاي الهي رقم زده، مقدور نيست؛ هر چه رضاي خداوند است، رضاي ما خاندان رسالت در آن است.

بر بلاي الهي- اين آزمون بزرگ و خطير- صبر مي کنم و اجر صابران با خداوند کريم است. آنان که با رسول خدا صلي الله عليه و اله و سلم خويشاوندي دارند از او جدا نگردند و در بهشت در محضر او خواهند بود و چشم پيامبر عظيم الشأن اسلام به ديدار آنها روشن مي شود، و اين وعده ي خداوند است که در او خلافي نيست.

هر کس مي خواهد جان خويش را در راه ما فدا کند و خود را براي لقاي پروردگار خود آماده مي بيند، با ما همسفر شود که من صبحگاهان حرکت خواهم کرد، انشاءالله.