((مفضّل بن عمر)) نقل كرده كه :

حضرت ابو عبداللّه (ع ) فرمودند:

گويا مي بينم كه فرشتگان با مؤ منين بر سر قبر حضرت حسين بن علي (ع ) ازدحام كرده اند.

راوي مي گويد: عرضه داشتم :

آيا مؤ منين فرشته را مي بينند؟

حضرت فرمودند:

هرگز، هرگز، آنها به خدا قسم ملازم و همراه مؤ منين بودند، حتّي با دست هايشان به صورت هاي آنها مسح مي كشند.

سپس امام (ع ) فرمودند:

خداوند منّان هر صبح و شام از طعام بهشت بر زوّار امام حسين (ع ) نازل مي فرمايد و خدمتكاران ايشان فرشتگانند. هيچ بنده اي از بندگان خداوند حاجتي از حوائج دنيا و آخرت را از خداوند متعال درخواست نمي كنند، مگر آنكه خدا به او عطاء مي فرمايد.

راوي مي گويد: عرض كردم :

به خدا قسم اين كرامت مي باشد.

امام (ع ) به من فرمودند:

اي مفضّل : برايت بيشتر بگويم ؟ عرضه كردم ، بلي سرور من .

حضرت فرمودند: گويا مي بينم تختي از نور را كه گذارده اند و بر روي آن قبّه اي از ياقوت سرخ زده شده كه با جواهرات آن را زينت نموده اند و حضرت امام حسين (ع ) بر روي آن تخت نشسته اند و اطراف آن حضرت

نود هزار قبه سبز زده اند و مؤ منين آن حضرت را زيارت كرده و بر آن جناب سلام مي دهند. پس خداوند متعال به ايشان مي فرمايد: اي دوستانم از من سؤ ال كنيد و بخواهيد، پس زياد اذيّت شديد و خوار و مقهور گرديديد، امروز روزي است كه حاجتي از حاجات دنيا و آخرتتان را از من درخواست نكرده ، مگر آنرا روا نمايم . پس خوردن و آشاميدنشان در بهشت مي باشد، پس به خدا قسم كراانتهاء آن را نمي توان درك كرد همين است . (28)