((حلبي ))، از حضرت ابي عبداللّه (ع ) در ضمن حديث طويلي نقل كرده ، وي گفت : محضر مبارك امام (ع ) عرضه داشتم : فدايت شوم چه مي فرمائيد درباره كسي كه با داشتن قدرت زيارت آن حضرت را ترك مي كند؟ حضرت مي فرمايند: مي گويم : اين شخص عاق رسول خدا(ص ) و عاق ما اهل بيت مي باشد و امري كه به نفع او است را سبك شمرده است .

و كسي كه آن حضرت را زيارت كند: خداوند متعال حوائجش را برآورده نمايد و آنچه از دنيا مقصود او است را كفايت فرمايد. و نيز زيارت آن حضرت موجب جلب رزق براي زائر مي باشد. و آنچه در اين راه انفاق كرده بر او باقي مانده و جانشين و يادگارش خواهد بود و همچنين زيارت آن حضرت موجب مي شود: گناهان پنجاه ساله او آمرزيده شده و وي به اهلش بازگردد در حالي كه بر عهده اش نه وزر و وبالي بوده و نه لغزشي و آنچه از گناه در صحيفه اعمالش ثبت شده جملگي محو و پاك مي گردد.

اگر زائر در سفر زيارت فوت شود فرشتگان نازل گشته و او را غسل مي دهند و نيز درب هائي از بهشت به روي او گشوده مي شود و نسيم خوش آن در قبر بر او وزيده و در قبر پراكنده و منتشر مي گردد. و اگر وي در سفر زيارت سالم و از گزند مرگ در امان ماند دربي به روي او گشوده مي شود كه رزق و روزي وي از آن نازل مي گردد و در مقابل هر درهمي كه انفاق كرده ده هزار درهم قرار داده مي شود و آن را براي وي ذخيره كرده و هنگامي كه محضور شد و از قبر بيرون آمد به او گفته مي شود: در مقابل هر درهمي كه در سفر زيارتت خرج كردي ده هزار درهم مال تو است و خداوند به تو نظر نموده و آنها را نزد خودش براي او ذخيره خواهكرد. (17)