حضرت حجة الاسلام «حاج شيخ محمد تقي صادق»، تحقيقاتي در مورد داستان ذيل کرده است و سپس آن را براي مرحوم آية الله العظمي بروجردي قدس سره نوشته و فرستاده است که ترجمه ي آن نوشته اين است که معظم له بعد از سلام و درود به مخاطب خود حضرت آية الله بروجردي قدس سره، و به تمام مؤمنين و شيعه ي آل محمد عليهم السلام چنين مي نويسد:

و تقديم مي دارم بسوي تو کرامتي را که هيچ گونه شک و شبهه اي در او نباشد و آن کرامت از عليا مکرمه، حضرت زينب عليهاالسلام، بانوي بانوان عالم و برگزيده ي امت است و آن قضيه اين است:

زني به نام «فوزية زيدان» از خاندان مردمي صالح و متقي و پرهيزکار، در يکي از روستاهاي جبل عامل به نام «جوية» مبتلا به درد پاي بي درماني شد، تا جايي که به عنوان عمل جراحي به بيمارستانهاي متعددي متوسل گرديد، ولي نتيجه اين شد که سستي در رانها و ساق پاي وي پديد آمد و اصلا قادر به حرکت نبود. فقط به صورت نشسته و به کمک دو دست راه مي رفت و روي همين اصل، بيست و پنج سال خانه نشين شد و به همان حال صبر مي کرد و مدام با اين حال بود تا اينکه عاشوراي حضرت ابي عبدالله الحسين عليه السلام فرارسيد.

او ديگر از اين مرض به ستوه آمده بود و عنان صبر را از دست داده بود. ناچار


برادران و خواهران خود را که از خوبان مؤمنين به شمار مي روند، خواست و از آنان تقاضا کرد که او را به حرم حضرت زينب عليهاالسلام در شام ببرند، تا در اثر توسل به ذيل عنايت دختر کبراي حضرت علي عليه السلام شفا گيرد و از گرفتاري مزبور بيرون آيد. ولي برادرانش پيشنهاد وي را نپذيرفتند و گفتند: خوب نيست که تو را با اين حال به شام ببريم و اگر بنابر اين است که آن حضرت تو را شفا دهند، همينجا که در خانه ات قرار داري، شفا دادن تو براي ايشان امکان دارد!

فوزيه هر چه اصرار کرد، بر اعتذار آنان مي افزود! بالاخره فوزيه خود را به خدا سپرد و صبر بيشتري پيشه کرد. تا اينکه در يکي از روزهاي دهه ي عاشورا، در همسايگي او مجلس عزايي جهت حضرت سيدالشهداء عليه السلام برپا بود.

فوزيه به حال نشسته و به کمک دو دست به خانه ي همسايه رفت و بيانات وعاظ را استماع کرد و دعا کرد و توسل نمود و گريه ي زيادي کرد و بعد از پايان عزاداري، به همان حال به خانه برگشت.

آن شب فوزيه با حال گريه و توسل، بعد از نماز مي خوابد. وي نزديک صبح بيدار مي شود که نماز صبح را بخواند ولي مي بيند هنوز فجر طالع نشده است و او به انتظار طلوع فجر مي نشيند.

در اين اثنا متوجه ي دستي مي شود که بالاي مچ او را گرفته و شخصي به او مي گويد: «قومي با فوزية! برخيز اي فوزيه» او با شنيدن اين سخن و به کمک آن دست، فوري برمي خيزد و بر دو پاي خود مي ايستد و به خاطر عقال و پاي بندي که از او برداشته شده است، بي اندازه مسرور و خوشحال مي شود.

در آن هنگام نگاهي به راست و چپ مي کند، ولي احدي را نمي بيند! سپس به مادرش که در همان اطاق خوابيده بود رو مي کند و بنا مي کند به گفتن: الله اکبر و لا اله الا الله.


وقتي که مادرش او را در آن حال ديد مبهوت شد! سپس فوزيه از نزد مادرش بيرون دوديد و به خارج از اتاق رفت و صداي خود را به الله اکبر و لا اله الا الله بلند کرد! برادرانش با شنيدن صداي خواهر به سوي او مي آيند آنها وقتي او را به آن حال غير مترقبه ديدند، صدا به صلوات بلند کردند و آنگاه همسايه ها خبردار شدند و آنها نيز صلوات و تکبير و تهليل بر زبان جاري کردند.

اين خبر کم کم به تمام شهر مي رسد و ساير بلاد و روستاهاي مجاور نيز خبردار مي شوند و مردم از هر جانب براي ديدن اين واقعه مي آيند و از آن خانه تبرک مي جويند و خانه ي آنها مرکز رفت و آمد مردم دور و نزديک مي شود. پس سلام و درود بي پايان بر تربيت يافته ي مکتب وحي، حضرت زينب عليهاالسلام باد! [1] .