اين قضيه توسط مرحوم آيت الله العظمي حاج آقا حسين بروجردي قدس سره نقل شده است:

معظم له فرمودند: من در زماني که در بروجرد بودم، به چشم درد سختي مبتلا شدم و هر چه معالجه نمودم، درد چشمم ساکت نمي شد و حتي اطباي آنجا، مرا از معالجه شدن مأيوس نمودند.

روزي در ايام عاشورا که معمولا دستجات عزاداري براي تسليت به منزل ما مي آمدند نشسته بودم. مرسوم عزاداري بروجرد در عاشورا چنين بود که خود را به گل آلوده مي کردند و اين مسئله، خودش موجب تأثر و ابکاء مي شد. من در مجلس نشسته بودم و به هيئت عزاداران نگاه مي کردم، اشک مي ريختم از جهت درد چشم هم ناراحت بودم.

در همان حال، گويا ملهم شدم که قدري از آن گلهايي را که به سر و صورت اهل عزا


ماليده شده است، به چشم خود بکشم! لذا مقداري از گلهاي سر شانه ي يک نفر از اهل عزا را به گونه اي که کسي متوجه نشد، برداشتم و به چشم ماليدم و فورا در چشم خود، احساس کردم که درد آن سبک شد. و اين گونه چشم من رو به بهبودي گذاشت. تا اينکه به کلي کسالت آن رفع شد و بعدا هم در چشم خود نور و جلايي ديدم که خط بسيار ريز را نيز مي خواندم و ابدا محتاج به عينک نگشتم.

در چشم معظه له تا سن هشتاد و نه سالگي ابدا اثر ضعف ديده نمي شد و پزشکان حاذق چشم، اظهار تعجب نمودند که ممکن نيست چشم شخصي که مادام العمر از چشم خود به اين اندازه استفاده ي خواندن و نوشتن برده باشد، باز در سن هشتاد و نه سالگي محتاج به عينک نباشد. [1] .