در مسجد جامع مدينه نماز مي خواندم مردان غريبي را ديدم كه به يك طرف نشسته با هم صحبت مي كردند. يكي به ديگري مي گفت : هيچ مي داني كه بر من چه واقع شده ، گفت : نه ! گفت : مرا مرض داخلي بود كه هيچ دكتري نتوانست آن مرض را تشخيص بدهد تا ديگر نا اميد شدم

. روزي پيرزني بنام سلمه كه همسايه ما بود به خانه من آمد مرا مضطرب و ناراحت ديد گفت اگر من تورا مداوا كنم چه مي گويي ؟

گفتم ! به غير از اين آرزويي ندارم . به خانه خود رفته و پياله اي از آب پر كرده و آورد و گفت : اين را بخور تا شفا يابي من آن آب را خوردم بعد از چند لحظه خود را صحيح و سالم يافتم ، و از آن درد و مرض در من وجود نداشت تا چند ماه از آن قضيّه گذشت و مطلقا اثري از آن مرض در من نبود .

روزي همان عجوزه به خانه من آمد، به او گفتم اي سلمه بگو ببينم آن شربت چه بود كه به من دادي و مرا خوب كردي ! و از آن روز تا به حال دردي احساس نمي كنم و آن مرض برطرف گرديد .

گفت : يك دانه از تسبيحي كه در دست دارم پرسيدم ، كه اين چه تسبيحي بود، گفت : تسبيح از تربت كربلا بوده است كه يك دانه از اين تسبيح در آب كرده به تو دادم .

من به او پرخاش كردم و گفتم : اي رافضه (اي شيعه ) مرا به خاك قبر حسين مداوا كرده بودي ، ديدم غضبناك شد و از خانه بيرون رفت و هنوز او به خانه خود نرسيده بود كه آن مرض بر من برگشت ، و الحال به آن مرض گرفتار و هيچ طبيبي آن را علاج نمي تواند بكند، و من بر خود ايمن نيستم و نمي دانم كه حال من چه خواهد شد.

در اين سخن بودند كه مؤذّن اذان گفت ما به نماز مشغول شديم و بعد از آنبه كجاست و چه به حال او رسيده است . (42)