حضرت آية الله شيخ عبدالحسين دستغيب، از حاج شيخ محمد شفيع جمي نقل کرده اند که او فرمود:

سالي در عيد غدير، به نجف اشرف مشرف شدم و پس از زيارت به سمت شهر خود - جم - مراجعت کردم و ايام عاشورا در حسينيه، مجلس عزاداري حضرت سيدالشهداء عليه السلام نمودم.

بالاخره در روز عاشورا سخت مشتاق زيارت آن بزرگوار شدم و از آن حضرت، در رسيدن به اين آرزو استمداد نمودم. زيرا از حيث اسباب، عادتا محال به نظر مي آمد. همان شب در عالم رؤيا جمال مبارک حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام و حضرت سيدالشهداء عليه السلام را زيارت کردم، حضرت امير عليه السلام به فرزند خود فرمودند: چرا حواله ي محمد شفيع را نمي دهي؟!

حضرت سيدالشهداء عليه السلام فرمودند: همراه خود آورده ام! پس ورقه اي به من مرحمت فرمودند که در آن دو سطر، به خاط نور نوشته شده بود و از هر دو طرف هم مساوي بود! چون نظر کردم، ديدم دو شعر است که نوشته شده است و با اينکه اهل شعر نبودم، با يک نظر هر دو بيت در خاطرم ماند:
از مخلصان درگه آن شاه لو کشف

اسمش محمد است و شفيع از ره شرف
توفيق شد رفيق، رود سوي کربلا

با آنکه اندکي است که برگشته از نجف
مرحوم حاج محمد شفيع فرمودند: چون بيدار شدم با کمال بهجت و يقين به روا شدن حاجت، منتظر بودم. بحمدالله در همان روز وسائل حرکت مهيا شد و به سمت کربلا
حرکت کردم و به آن آستان قدس مشرف شدم! [1] .