در زمان ناصرالدين شاه، در تبريز، يکي از مأمورين دولت از يک مغازه دار ماليات طلب مي کند. اما مغازه دار امروز و فردا مي کند. مأمور، يک روز صبح زود درب مغازه مي آيد و مي گويد: امروز تا ماليات را از تو نگيرم از اينجا نمي روم. مرد کاسب مي گويد: تو را به حضرت ابوالفضل عليه السلام، مرا معاف دار. مأمور گستاخ مي گويد: اگر ابوالفضل عليه السلام قدرت دارد، شر مرا از سر تو کم کند

کاسب آهي مي کشد و مي گويد: يا ابوالفضل عليه السلام، به دادم برس! فورا اسب مأمور
سرکشي مي کند و آن قدر بالا و پايين مي رود که مأمور را به زمين مي زند. بعد از آن نيز با دستهايش شروع به کوبيدن بر سينه ي مأمور مي کند. او هم صداي سگ (عو عو) مي کند. وقتي مي آيند، مي بينند فک بالاي وي پايين آمده و فک پايينش جلو رفته است و وضع بسيار زاري دارد. ديري نگذشت که با اين وضع اسفبار، به درک واصل شد. [1] .