حضرت حجة الاسلام و المسلمين حاج شيخ احمد کافي قدس سره فرمود:

يکي از منبري هاي مهم تهران مرحوم حاج شيخ علي اکبر ترک بود و خيلي منبري خوبي بود او دو خوبي داشت: يکي اينکه آدم رشيدي بود و دوم اينکه آدم متديني بود. حاج شيخ علي اکبر تبريزي در سالي که من در نجف بودم، در ايام فاطميه به عراق آمد. او در ايام فاطميه ي اول در کربلا، و در ايام فاطميه دوم در نجف منبر مي رفت. من اين قضيه را از خود ايشان شنيدم.

مرحوم حاج شيخ علي اکبر تبريزي مي گفت: من در زماني که جوان بودم، در تبريز منبر مي رفتم. در ماه رمضان تا شب بيست و هفتم، پيش نيامد که شبي نامي از آقا امام

حسن عليه السلام ببرم. غرضي هم نداشتم! زمينه ي حرف جور نشده بود.

ايشان گفت: در شب بيست و هفتم ماه رمضان به خانه رفتم و خوابيدم و در عالم رؤيا به محضر مقدس حضرت فاطمه عليهاالسلام شرفياب شدم وقتي که سلام کردم حضرت با ناراحتي جواب فرمودند!

من گفتم: بي بي جان! من از آن نوکرهاي بي ادب نيستم، خيال نمي کنم اسائه ي ادبي از من سر زده باشد که شما از من ناراحت شده باشيد. چرا اين طور جواب مرا مي دهيد؟!

حضرت فرمودند: حاج شيخ! مگر حسن پسر من نيست؟

فهميدم که اشکال کار از کجاست! مي فرمايند: چرا يادي از حسنم نمي کني؟ حسنم غريب است، حسنم مظلوم است. [1] .