در شرع مقدّس اسلام ، بر خلاف ديگر مذاهب ، اقرار به گناه ، در برابر هر شخصي که باشد، خود گناهي است ، بزرگ تر و خطايي نابخشودني ، که موجب ذلّت فرد، اشاعه ظلم و استخفاف گناه است .

اما در برخي موارد، نه تنها اقرار به گناه اين پيامدهاي منفي را ندارد، بلکه با تنبّهي که به نفس مي دهد او را از خواب غفلت بيدار مي کند، تا زشتي گناه و عظمت ترک آن را درک نموده و با توسّل به صاحبان فضيلت ، جسم را از ناپاکي ها بشويد.

يکي از آن ميعادگاه هاي سخاوت ، بارگاه حسين است . زيرا بنا برآنچه که در زيارات وي آمده ، زائر بايد در بارگاه حضرتش اقرار به گناهان خود نموده و در جوار امام مهربان خويش از ناتواني خود در مبارزه با هيولاي وجودش شکوه کرده و از ايشان ياري بطلبد.شايسته است تا بدين هم اکتفا نکرده و از وي بخواهد تا پليدي هايي را که لوح سفيدوجودش را کدر کرده اند، به آب شفاعت بشويد.

و اين همان ، همان نويد عزّت و آزادگي است که از جاي جاي دشت کربلا هنوز هم به گوش مي رسد.