در زيارت جامعه کبيره که از معتبرترين زيارات محسوب مي گردد، چنين مي خوانيم : «السلام عليکم يا أهل بيت النبوة و موضع الرسالة .. ومعدن الرحمة و خزّان العلم » آري امامان گنج هاي دانش آگاهي اند و ماتشنگان ، ظرف هاي ترک خورده از جهالت هايمان را بايستي در سرچشمه آنان سيراب سازيم .

و دريغ که ايام غدار فرصت ها را از کف گرفت و کاسه ليسان متاع قدرت روزگار امامان را به جنگ وتباهي و گرفتاري سوق دادند وفريادهاي «سلوني قبل أن تفقدوني » را با پرسش هاي نابجا در گلو خشکاندند و حسين نيز از همين تبار است . تبار صالحان و صاحبان دانش الهي . وصد افسوس که ما بر کرانه تاريخ تنها «نمي از «يم ّ» علم و عملشان را شاهديم . آن هم از لا به لاي دعاهايشان و دعاي او در روز عرفه آنجا که در مقام شکر به کالبد شکافي اعضاء، عصب ها ورگ ها اشاره مي کند: «وأنا أشهد يا إلهي بحقيقة إيماني ... و علائق مجاري نور بصري و أسارير صفحة جبيني و...» وچه کنم که نه من غواص اين بحر مواجم ونه مجالي مانده است .