چنان که در اين عالَم ، هر چيزي داراي روح و حيات و داراي رشد و کمال است ،تمام عبادات بشر نيز داراي روح مي باشد. در روايات متعدد روح عبادت ، وجود نازنين امام حسن و امام حسين (ص) معرفي گرديده است ، بنابراين همان طور که ساير اجسام عالَم ، اگر داراي روح حياتبخش نباشند، يقيناً داراي رشد و کمال نخواهند بود، عبادات بشر نيز بدون معرفت ِ امام حسن و امام حسين (ع) ارزشي نخواهد داشت ، در اين باره ، چندنمونه از روايات را بيان مي کنيم :

اَنس بن مالک گويد: «کان رسول الله (ص) يسجُد، فيجِي ء الحسن ُ و الحسين فيرکب ظهرِه ، فيطيل السُّجُود. فيقال له : يا نبي ّ، اطلت السجود؟! فيقول رسول الله (ص): ارتحلني إبني فکرهت أَن اعجلهما؛ گاهي پيامبر در حال سجده بود که حسن و حسين (ص) مي آمدند و بر دوش پيامبر سوار مي شدند و پيامبر (ص) سجده را طولاني مي نمود. به او گفته شد اي پيامبرخدا! سجده را طولاني نمودي ؟ پيامبر فرمود: اين دو فرزندم بر دوشم سوار بودند و کراهت داشتم که در پياده کردن آنها شتاب کنم »

نسائي از عبدالله بن شاذان از ابيه نقل مي کند که گفت : «خَرَج َ علينا رسول الله (ص) في احدي الصّلاتي العِشاء و هو حامل ُ حَسَناً فَتَقدّم النبي ّ (ص) فوضعه ، ثم ّ کَبَّرَ للصّلاة ،فَصَلّي ، فَسَجَدَ بَيْن َ ظَهْراني صلاته سَجْدَة ً، فاَطالَها. قال أبي : فَرَفْعَت ُ رَأسي فاذاً الصبي ُّعلي ظهْرِ رسول الله (ص) وهو ساجدٌ! فرجَعْت ُ إلي السجُود، فَلَمّا قَضي رسول الله (ص) الصَّلاة ،قال النّاس ُ: يا رسول الله (ص) إنَّک َ سَجَدْت َ بين ظُهْراني صَلاتَک َ سجدة ً أَطَلْتَها حتّي ظَنَنْت ُإنَّه ُ قَدْ حَدَث َ أمرٌ أو أَنَّه ُ يُوحي إلَيْک َ؟! قال (ص): کُل ُّ ذلِک َ لَم ْ يَکُن ْ، ولکن إرْتَحَلَنِي فَکَرِهْت ُ أَن ْ اُعَجِّلُه حتّي يَقْضِي حاجَته ؛

«روزي ، پيامبراکرم (ص) در يکي از نمازهاي عشا به همراه امام حسن (ع) به مسجد آمدند. حضرت به محراب رفتند و امام حسن را در کنار خود نهاد. سپس تکبير گفت و به نماز ايستاد و هنگامي که در نماز به سجده رفتند و سجده را طولاني کردند؛ پدرم گفت :من سرم را از سجده برداشتم و ديدم پسري بر دوش پيامبر سوار شده است ، در حالي که پيامبر در سجده است . من دوباره به سجده برگشتم . هنگامي که پيامبر نماز را تمام کرد؛مردم گفتند: اي رسول خدا! در ميان نماز، سجده را طولاني فرمودي تا اينکه گمان کرديم که امري حادث شده يا بر تو وحي نازل مي شود!

پيامبر (ص) فرمود: هيچ کدام از آنها رخ نداده ؛ بلکه پسرم حسن بر دوشم سوار بود،لذا کراهت داشتم که در پايين آوردن او شتاب کنم ».