خداوند اسب رسول الله را به امام حسين عليه السلام اختصاص داد که شايد همان اسبي باشد که ذوالجناح ناميده مي شود. مرکبي که در تشنگي اقتداي به صاحبش کرد و در اين کار او را بر خود مقدم شمرد؛ زيرا وقتي هنگامه نبرد وارد بر آب شدند، ذوالجناح دهانش را در آب گذاشت و امام فرمود: تو تشنه اي و من هم تشنه؛ به خدا سوگند تا ننوشي، من آب نمي نوشم. آنگاه ذوالجناح سرش را بر داشت، به اين معنا که اي مولاي من تا شما آب ننوشيد من نمي نوشم. سپس امام فرمود: بنوش من هم مي نوشم؛ آنگاه دستش را به طرف آب برد و سپس آن ماجرا واقع شد که بعدا خواهد آمد.

همچنين بعد از شهادت امام، اين اسب به شکوه از قاتلان آن حضرت، فرياد ستم از امتي سر داد که فرزند دختر پيامبر خدا را کشتند. و نيز آن طور که در روايت آمده با ناله و زاري خبر شهادت امام را به اهل بيتش رساند.

از شتران نيز خداوند ناقه اي را به آن حضرت اختصاص داد که صبح عاشورا بر آن سوار شد و روي آن خطبه ايراد نمود و سپس از آن پياده شد و به عقبة بن سمعان فرمود که آن را عقال کن (يعني بخوابان و دستهايش را ببند). اين ناقه همچنان در حال عقال بود تا حضرت به شهادت رسيد، آنگاه سر خود را بر زمين کوبيد تا مرد.

باب آنچه از اوضاع دنيايي به حسين اختصاص يافت

با اينکه خداوند متعال دنيا را براي اوليايش نخواسته است، اما از آنجا حسين عليه السلام را از آب و غذا منع کردند و بدن ايشان را دفن نکرده رها نمودند، خداوند سه چيز از جنس همان چيزهايي که ايشان را از آن منع کردند، به حسين عليه السلام عطا فرمود. يعني براي ايشان سقايت، اطعام و عمارت متصل دايم تا روز قيامت قرار داد.

درباره سقايت بايد گفت که، اين کار در کنار قبر شريفش در شب عاشورا پاداش ويژه اي دارد. در روايت وارد شده است کسي که شب عاشورا در کنار قبر آن حضرت ديگران را سيراب کند، مانند کسي است سپاهيان حسين عليه السلام را سيراب کرده باشد. از اين مسأله استنباط مي شود، سقايتي که پاداش آن اولين پاداشي است که روز قيامت داده شود، بزرگترين اجر آن به حسين عطشان اختصاص دارد؛ از اين رو شيعيان آن حضرت در هر جايي که في سبيل الله به ديگران آب دهند، اين کار را به نام آن حضرت انجام مي دهند. تا جايي که گويا تنها براي حسين عليه السلام سقايت انجام مي شود.

موضوع اطعام در مراسم عزاداري آن حضرت، هميشه، بويژه در ماه محرم و شايد در تمام روزهاي سال استمرار دارد؛ و اگر آنچه در مجالس عزاي آن حضرت به عنوان اطعام به مصرف مي رسد، به تعداد روزهاي سال تقسيم شود، هر روز بيش از يک خروار مي شود.

درباره عمارت آن حضرت؛ از آنجا که پيکر آن حضرت را بر زمين رها کردند، خداوند در مقابل - آن طور که جبرئيل از جانب خداوند خبر داد و حضرت زينب از امام سجاد آن خبر را روايت کرد - بارگاه رفيعي به امام داد که تا روز قيامت به علو و مرتبه آن افزوده مي شود؛ از اين روست که عمارت و تعمير بيت الله الحرام و عتبات مقدسه به اتمام رسيده و کار بناي و ساخت آنها به پايان رسيده است، اما حرم حسيني از روزي که بنا شد تا روزي که متوکل آن را ويران کرد و دوباره خودش آن را ساخت، خلفا و سلاطين به ساخت و ساز آن اشتغال داشته اند و اين کار پاياني نخواهد داشت و بناها و نقاشان و تذهيب کاران به طور دايم مشغول به آن هستند و ظاهرا اين امر تا روز قيامت استمرار داشته باشد.