خداوند از انسان ها، اصحاب خاصي به حسين عليه السلام عطا فرمود و اين گونه آنها را توصيف کرده که هيچ کس اصحابي بهتر و باوفاتر از او (حسين) ندارد.

البته اين مسأله از حالات آنها هم مشخص است. همچنين خداوند به حسين عليه السلام از ميان انسان ها پيرواني به او عطا کرده که محبت خاصي به آن حضرت دارند و آن محبت را با افعال خاصي بروز مي دهند که تحت ملاحظه تقرب به خداوند وارد نمي شوند؛ بلکه اگر به آنها گفته شود که اين کارها معصيت است، وقعي نمي گذارند. اين مسأله در بعضي از حالت هاي آنها در لطمه زدن و مجروح ساختن خودشان در روز عاشورا پيداست. برخي از افراد مورد وثوق براي من نقل کرده اند که در کشور چين، شيعياني هستند که در روز عاشورا به شيوه خاصي سينه مي زنند و کانال هايي حفر مي کنند و آن را پر از هيزم مي نمايند و آتش مي زنند و در آن فرو مي روند و بر سينه مي زنند و از آن چند بار مي گذرند و مي گويند حرارت آتش را احساس ‍ نمي کنيم.

اما جن؛ خداوند از جن به حسين عليه السلام انصاري عطا فرمود که هنگام خروج امام از مدينه خدمت ايشان رسيدند و حضرت به آنها فرمود: وعده ما، قبر و بقعه من، هر وقت به آنجا وارد شدم، نزد من آييد. همچنين ياراني از جن در روز عاشورا به خدمت امام رسيدند، اما آن بزرگوار لقاي پروردگار را برگزيد و به آنها اجازه شرکت در جنگ را نداد. گروه ديگري از جن شب يازدهم محرم آمدند و ملاحظه کردند امام به شهادت رسيده است، آنگاه گرد پيکر مطهر امام ناله و زاري سر دادند و مرثيه خواندند. همچنين در بصره، مدينه، کوفه و بيت المقدس براي امام مرثيه خواندند و عزاداري کردند. تعدادي از جنيان نيز با ناله و فرياد در تمام اقطار جهان ندا سر دادند که حسين کشته شد. در آن شب هايي هم که بدن امام بر روي زمين افتاده بود، زنان جن در اطراف پيکر آن حضرت نوحه سرايي مي کردند و فرياد و احسينا و گريه شان بلند بود.

باب ويژگي هاي وحوش نسبت به آن حضرت

قبل از دفن امام، خداوند به وحوشي امر کرد که براي آن حضرت عزاداري کنند؛ کما اينکه در روايت آمده است که آهويي در کربلا با عيسي عليه السلام (در اين باره) سخن گفته است.