از آنجا که امام حسين عليه السلام را از نوشيدن آبي که حق ساير مردم است، باز داشتند، خداوند به آن حضرت چهار نوع آب عطا فرمود:

الف: آب کوثر؛ خداوند آن را حق عطش او و شهدايش قرار داد و آنها را از اين اثر آب در روز عاشورا، هنگامي که بر زمين مي افتادند و قبل از خروج روح از بدنشان، سيراب نمود. کما اينکه وقتي حضرت علي اکبر بر زمين افتاد، خطاب به امام گفت: اي پدر! جدم، مرا به جامي سيراب کرد که در روز عطش اکبر از آن آب مي نوشند.

البته پاداش بسياري از اعمال نيک سيراب شدن از آب کوثر است، اما ويژگي امام حسين عليه السلام اين است که کوثر، آنگاه که گريه کنندگان بر حسين عليه السلام از آن مي نوشند، خوشحال مي شود.

ب: آن طور که در روايت آمده است، آب حيات در بهشت با اشک هايي که براي آن حضرت ريخته شده است، در هم مي آميزد و بر گوارايي آن مي افزايد.

ج: خداوند اشک ديده ها را به آن حضرت اختصاص داده است، چرا که آن حضرت کشته اشک چشم است و در اثر بردن نام آن حضرت و هر آنچه به نام اوست و در اثر ذکر مصيبت امام و بوييدن تربت پاک او اشک از ديده ها جاري مي شود.

د: شيعيان آن حضرت هر آب سرد و گوارايي بنوشند بايد حسين عليه السلام را ياد کنند، چرا که ايشان فرمودند: اي شيعيان من، هر گاه آب سرد و گوارايي نوشيديد مرا ياد کنيد. امام صادق عليه السلام نيز فرمودند: من هرگز آب سرد و گوارايي ننوشيدم مگر اينکه حسين عليه السلام را ياد کردم.

حکمتي که در حقوق چهارگانه مربوط به آب براي حسين عليه السلام وجود دارد، ممکن است به خاطر يکي از اين دو وجه باشد: يکي اينکه امام حسين عليه السلام را از حقوق چهارگانه اي که نسبت به آب داشت منع کردند؛ که اين حقوق عبارتند از:

يکم: آب حق مشترک ميان ايشان و همه مردم است؛ زيرا همه مردم در آب و زمين شريکند. به همين خاطر مي توان از نهرهايي که متعلق به ديگران است، بدون اجازه صاحبان آنها، آب نوشيد، و شايد به همين خاطر باشد که سيراب کردن کافر تشنه، امري مستحب است.

دوم: از جهت اشتراک با تمام موجودات ذي روح؛ زيرا تمام موجودات ذي روح حق دارند از آب بهره مند شوند. به همين دليل هرگاه خوف آن رود که حيوان يا ذي روحي از تشنگي تلف مي شود، لازم است تيمم کرد و آب را به آن داد.

سوم: به خاطر حق سيراب کردن مردم کوفه است که حضرت بر آنها دارد. امام عليه السلام سه مرتبه آنها را در کوفه سيراب کرد. يک بار در صفين، بار ديگر در قادسيه و يک بار هم هنگامي که با لشکر حربن رياحي روبرو شد.

چهارم: حق خاص امام حسين عليه السلام نسبت به فرات؛ زيرا فرات مهر فاطمه زهراء سلام الله عليها از جانب خداوند، هنگام ازدواج با امام علي عليه السلام است. اما هيچ کس اين حقوق را نسبت به آن حضرت رعايت نکرد، حتي وقتي قطره اي آب براي فرزندش مطالبه کرد و کودک را به آنها نشان داد که چگونه از تشنگي پرپر مي زند، به او رحم نکردند. آنگاه براي خودش آب خواست، اما به آن حضرت هم آب ندادند و ايشان لب تشنه به شهادت رسيد.

اي حسين! من پيش از تو سراغ ندارم که دريايي از تشنگي مرده باشد و يا شيري که شتران گرد او را گرفته باشند.

وجه دوم

وجه دوم اين است که تشنگي آن حضرت در چهار عضو ايشان اثر گذاشت: لب مبارکشان از شدت تشنگي خشکيده شد. کبد ايشان در اثر نبودن آب تفتيده گرديد.

خود امام عليه السلام وقتي اظهار تشنگي کرد از اين مسأله خبر داد. امام عليه السلام قبل از آن، تا زماني که بر روي پاي خود ايستاده بود اين موضوع را اظهار نکرد، بلکه زماني که نااميد شد و دريافت دشمن نيز يقين پيدا کرده که ايشان زنده نمي ماند، خطاب به آنها گفت: قطره آبي به من بدهيد، جگرم از تشنگي پاره پاره شد. آن طور که در حديث آمده است، زبان امام نيز از شدت گرداندن در دهان، مجروح شده بود و چشم ايشان نيز از شدت تشنگي تيره و تار شده بود. در حديث جبرئيل به آدم آمده است: اي آدم! کاش او را مي ديدي در حالي که فرياد و اعطشا مي زند.

بر شهيد آغشته به خوني گريه کنيد که ديدگان بسياري بر او گريه کردند و بر آن تشنه لبي گريه کنيد که اگر تمام آب درياها مرکب شوند و براي مدح و ثناي او به کار روند نمي توان مدح او را نوشت.