در باب عنايت خاص خداوند قرآن به امام حسين عليه السلام تحت عنوان مستقلي سخن خواهيم گفت. همچنين حق تعالي در سخنان خود با آدم عليه السلام و پس از آن با ديگر پيامبران تا خاتم صلي الله عليه و آله، بارها مصيبت امام حسين عليه السلام را ذکر کرده است که تفصيل آن در عنوان مجالس عزاي حسين عليه السلام خواهد آمد.

سخن گفتن خاص خداوند با امام حسين عليه السلام بسيار است. آنچه انس بن مالک روايت کرده، يکي از اين موارد است. انس مي گويد: با امام حسين عليه السلام بر سر قبر خديجه آمديم. امام گريه کردند و به من فرمودند: مرا تنها بگذار. من خودم را از امام مخفي کردم. نيايش امام طولاني شد. شنيدم که مي گفت: اي خداي من! اي پروردگار، تو مولاي مني، به بنده ات که به تو پناهنده شده، رحم کن. اي خداوند بلندمرتبه، به تو تکيه مي کنم. خوشا به حال کسي که تو مولاي او هستي. خوشا به حال آن شب زنده دار پشيماني که مشکل خود را با خداوند ذي الجلال در ميان مي گذارد و به درگاه او ناله مي کند. خوشا به حال آن که هيچ دردي جانکاه تر از عشق به مولايش ندارد و چون خزن و اندوه خود را با او در ميان بگذارد، او را اجابت کرده، لبيک گويد و آنگاه که گرفتار شود و در تاريکي شب ناله و زاري سر دهد، او را گرامي داشته و به خود نزديک مي سازد.

آنگاه خطاب به امام حسين عليه السلام ندا آمد: لبيک اي بنده من! تو در کنف عنايت مني. ما به گفته هاي تو آگاهيم. فرشتگانم مشتاق صداي تو هستند. همين صدا براي تو کافي است، ما آن را شنيديم. دعاي تو در نزد من در حجاب ها جولان دارد. پس همين بس است که براي تو پرده ها را کنار زديم. (دعاي تو آن چنان مقامي دارد که) اگر باد از اطراف او بوزد، به خاطر شدت خضوعي که دارد، ساقط مي شود.

از من بدون هيچ ترس و حسابي بپرس که من پروردگارم.

و از جمله موارد سخن گفتن خداوند با امام حسين عليه السلام، نداهاي مخصوص به آن حضرت در روز شهادتشان مي باشد که برترين آن نداها، همان عبارت يا ايتها النفس المطمئنة مي باشد.