در اين عنوان در صدد بيان خاصي از امام حسين عليه السلام هستيم که سرچشمه همه ويژگي هاي آن حضرت است. اين صفت همانا امتثال امام از پيام خاصي از جانب خداوند بود که امام را به عبادتي مخصوص در روزي خاص امر فرمود و در مقابل به عنوان پاداش آن عبادت، از جانب خداوند مورد الطاف ويژه قرار گرفت.

عبادت امام حسين در آن روز، عبادتي است که از هيچ کس قبل ايشان سر نزده است و بعد از آن حضرت نيز تحقق نمي يابد. آن عبادت، جامع جميع عبادات قابل تصور است، يعني در بر گيرنده همه عبادت هاي بدني واجب، مستحب، ظاهري، باطني، روح و صورت آنهاست که مي تواند توسط کامل ترين افراد انجام شود و همچنين شامل همه عبادت هاي قلبي واجب و مستحب است. تمام مکارم اخلاق و صفات حسنه سازگار و متضاد با هم، به اضافه تحمل بزرگترين مصيبت ها و صبر اکمل نسبت به آنها و حتي و شکر بر مصائب به عالي ترين وجه ممکن در يک روز در امام حسين عليه السلام ظاهر و متبلور گشت.

امام با اين عبادت هما به مزيت ها و خصوصياتي که موجب پاکيزه ترين و درخشنده ترين فضايل مي شود، دست يافت و بر آنها، ويژگي عبادت در هنگام مصيبت را هم افزود که اين صفت از ويژگي تعدادي از پيامبراني است که خداوند به آنها بر فرشتگان مباهات مي کند. بنابراين، امام داراي عبادتي است که در اين باره همتايي ندارد و به همين خاطر مورد خطاب خاص خداوند قرار گرفت و خداوند خطاب به او فرمود: يا ايتها النفس ‍ المطمئنة ارجعي الي ربک و رضايت او را از خدايش و رضايت خودش از حسين عليه السلام را با گفته راضية مرضية اعلام فرمود و او را به عبوديت خاص و جنت منسوب به خودش با اين گفته فادخلي في عبادي و ادخلي جنتي مختص گردانيد.