نوري بر پيشاني مادران به هنگام باردار شدن به يکي از اجداد پيامبر (ص) ظاهر مي شد و همچنين بر جبين آمنه به وقت باردار شدن به پيامبر اسلام ظاهر شد، نشانه آن است که آن مادران از اين انوار نيستند؛ بنابراين وقتي وقتي به آن نور حامله مي شدند، اثر نور در پيشاني آنان ظاهر مي شد، اما آنجا که مادر خود از انوار باشد، وجهي براي ظهور نور نيست و بويژه نور بر چهره ظاهر مي شد، اما آنجا که مادر خود از انوار باشد، وجهي براي ظهور نيست و بويژه نور بر چهره ظاهر نمي شود. به همين خاطر وقتي حضرت زهرا سلام الله عليها به امام حسن مجتبي عليه السلام حامله شد، نور ديگري بر چهره زهرا ظاهر نشد؛ لکن ويژگي امام حسين عليه السلام طوري است که وقتي مادر به حسين عليه السلام حامله شد، پيامبر اسلام (ص) به فاطمه فرمودند: من در چهره تو نوري مي بينم و به زودي حجتي براي خلق خدا از تو متولد مي شود. و زهرا (س) فرمود: چون به اين فرزند حامله شدم، در شب نيازي به چراغ نداشتم.

بنابراين خصوصيت نور حسين اين است که بر نور ظاهر مي شود و بر آن غالب مي گردد، لذا شخصي که در هنگام شهادت آن حضرت، در وسط روز پيکر مبارکش را بر زمين افتاده ديد، گفته است: به خدا سوگند نور سيماي او مرا به خود مشغول کرد، بدان گونه که از نظر و تأمل در کيفيت قتل آن بزرگوار غافل شدم.

و از ديگر ويژگي هاي آن حضرت اين که؛ هيچ مانع و حاجبي نور ايشان را نمي پوشاند، همان شخص راوي مي گويد: نديدم کشته آغشته به خاک و خوني را که نوراني تر از چهره حسين باشد. خاک و خون، مانع از نور حسين که بر هر نوري غالب است، نشده بود.