اباةالضيم يعني کساني که هرگز زير بار ظلم و ذلت و خواري نرفته اند در تاريخ گذشتگان مخصوصا تاريخ اسلام و بويژه تاريخ شيعه که پس از وقوع حادثه جانگداز کربلا و شهادت امام حسين (ع) شيعيان و پيروانش آن حضرت از آن بزرگوار تأسي نموده و راه آن حضرت را دنبال کردند نام افراد زيادي ثبت شده است.

پيشگام در اين خصلت و امتياز در تاريخ اسلام حضرت مولاي متقيان اميرمؤمنان علي عليه السلام است که پس از ورود به صفين و قرار گرفتن شريعة در اختيار سپاه شام و منع آب از سپاهيان علي (ع) آن حضرت با اين جملات يارانش را براي تصرف شريعة تحريک نمود: قد استطعموکم القتال فأقروا علي مذلة و تأخير محله اورووا السيوف من الدماء ترووا من الماء، فالموت في حياتکم مقهورين و الحياة في موتکم قاهرين ألا و ان معاوية قاد لمة من الغواة و عمس عليهم الخير حتي جعلوا نحورهم أغراض المنية.

«سپاه شام جنگ را بر شما تحميل کردند در اين مورد يا مي بايد ذلت و عقب ماندگي را بپذيريد يا شمشيرها را از خون ها سيراب کنيد، که مرگ شما در حيات شما است در حالي که سرافکنده ايد، ليکن حياة و زندگي در مرگ شما است در صورتيکه مرگ شرافتمندانه را اختيار کنيد، همانا معاويه عده اي از ستمکاران و گمراهان را گسيل کرده که چون حقيقت بر آن ها پوشيده است گلوهايشان را هدف تيرهاي شما قرار داده اند.

در اين جملات علي عليه السلام به ياران خود تفهيم مي کند که مرگ با شرافت زندگي است و زندگي ننگين بدترين مرگ است.

از جمله اباةالضيم يزيد بن مهلب است و ديگر زيد بن علي بن الحسين عليهماالسلام و محمد و ابراهيم پسران عبدالله محض که بحمدالله در کتاب شاگردان مکتب امام مکتوب است و همچنين يحيي بن زيد و ساير سادات از نسل اميرالمؤمنين (ع) که ابن ابي الحديد در جلد اول شرح نهج البلاغة از صفحه 300 ذيل خطبه ياد شده حالات بيشتر آنان را ذکر نموده است [1] .



\cf2 [ صفحه 39]