دوست داشتن خاندان پيامبر يک فريضه الهي است بر مردم چنانکه مي فرمايد: قل لا أسئلکم عليه اجرا الا المودة في القربي.

«بگو از شما مزد و پاداشي در برابر انجام رسالت به جز دوستي و محبت خويشاوندانم نمي خواهم» و پيامبر گرامي نيز بکرات امت را به دوستي و محبت درباره حسنين سفارش و توصيه فرموده و آنها را از دشمني با آنان برحذر داشته، چنانکه سلمان فارسي روايت مي کند که از رسول خدا صلي الله عليه و آله شنيدم که درباره حسن و حسين مي فرمود: أللهم اني احبهما و احب من أحبهما.

«يعني خدايا من حسن و حسين را دوست مي دارم و هر که آن ها را دوست بدارد او را دوست خواهم داشت.» و همچنين فرمود: من أحب الحسن و الحسين أحببته و من أبغضته أبغضه الله و من أبغضه الله دخل النار.

«هر کس حسن و حسين را دوست بدارد من او را دوست مي دارم و کسي که من او را دوست بدارم خدا او را دوست مي دارد و کسي که خدا او را دوست بدارد وارد بهشتش مي کند و هر کس آن دو را دشمن بدارد من او را دشمن مي دارم و کسي که من او را دشمن بدارم خدا هم او را دشمن خواهد داشت و جايگاه چنين کسي دوزخ است».

و نيز ابن مسعود روايت مي کند که رسول خدا (ص) مشغول نماز بود حسن و حسين آمدند و در حالي که حضرت در سجده بود بر پشت مبارکش سوار شدند رسول اکرم وقتي سر از سجده برداشت با ملاطفت و مهرباني آن ها را پائين آورد و در سجده دوم نيز همان عمل تکرار شد وقتي رسول خدا از نماز فارغ گشت آنها را در آغوش کشيد و فرمود: من أحبني فليحب هذين.

«هر کس مرا دوست دارد بايد اين دو را هم دوست بدارد» [1] .



\cf2 [ صفحه 23]