(فَمَنْ حاجَّکَ فيه مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْ انَدْعُ اَبْناءَنا وَ اَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ اَنْفُسَنا وَ اَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّه عَلَي الْکاذِبينَ) [1] .

از جمله آياتي که بر فضيلت و بلندي رتبه و مقام سيدالشهداء ـ عليه السّلام ـ به اتفاق مسلمانان گويا و ناطق است آيه مباهله است.

از مظاهر و دلائل قوّت ايمان پيغمبر ـ صلي الله عليه وآله ـ به رسالتش داستان مباهله است، زيرا پيشنهاد مباهله از طرف آن حضرت اگر مؤمن به دعوت خود نبود، يک انتحار واقعي و دادن سند بطلان دعوت به دست دشمن بود چون حال از دو قسم بيرون نبود، يا نفرين نصاراي نجران در حق آن جناب مستجاب مي شد، و يا آنکه نه نفرين نصاري و نه نفرين پيغمبر ـ صلي الله عليه وآله ـ به آنها مستجاب مي گشت ؛ که در هر دو صورت بطلان ادعاي آن حضرت آشکار مي گشت، و هيچ خردمندي که مدعي نبوّت باشد، چنين پيشنهادي نداده و سند بطلان دعواي خود را به دست مردم نخواهد داد مگر آنکه صد در صد اطمينان به استجابت دعاي خود و هلاکت دشمن داشته باشد، و پيغمبر اکرم ـ صلي الله عليه وآله ـ چون يقين جزمي به صحّت رسالت و استجابت دعاي خود و نابودي دشمن در صورت مباهله داشت با کمال شجاعت و صراحت پيشنهاد مباهله داد.

شرکت دادن علي و حسن و حسين و فاطمه زهرا ـ عليهم السّلام ـ در مباهله که به تعيين و امر خداوند بود نيز دليل بر اين است که اين چهار نور مقدس که با پيغمبر در مباهله حاضر شدند، شايسته ترين و گرامي ترين خلق در نزد خدا، و عزيزترين همه در نزد پيغمبر خدا بوده اند.

آيه مباهله اعلان جلالت مقام، و تقرب خاصّ آنها به خداوند متعال است.

پس اين فضيلت براي امام حسين ـ عليه السّلام ـ از فضايل بسيار بزرگي است که در چنين مراسم با اهميت و تاريخي، همکار و همراه پيغمبر شود، و از ميان تمام امت از صغير و کبير و زن و مرد، او و پدر و مادر و برادرش را خدا انتخاب نمايد.

جريان مباهله را مفسّرين بزرگ و محدّثين و مورّخين در کتابهاي تفسير و حديث و تاريخ نقل کرده اند، و از اينکه مصادر و مدارک آن را نشان بدهيم بي نيازيم. اما در عين حال چندين کتاب را نام مي بريم تا هرکس خواست مراجعه نمايد:

تفسير طبري، بيضاوي، نيشابوري، کشاف، الدرالمنثور، اسباب النزول واحدي، اکليل سيوطي، مصابيح السنة، سُنن ترمذي و کُتُب ديگر.