خصائص الحسينيه، ص 75.

حضرت بر همه ي اين امور صبر کرد، لکن گريه بر حسين عليه السلام مي نمود؛ چون آن، منافي صبر نيست، بلکه لازمه ي شفقت و رقت است و شنيده نشده که آن حضرت، وقتي، مصيبت خود را با يکي از اهل بيت خود ذکر نموده باشد و گريه کند، مگر نسبت به حسين عليه السلام که هر وقت او را مي ديد يا به ياد مي آورد، گريه بر او غالب مي شد و به علي عليه السلام مي فرمود: «او را بازدار». پس مي بوسيد



\cf2 [ صفحه 50]



گلوي او را و گريه مي کرد. عرض کردند: چرا گريه مي کني؟ مي فرمود: «جاي شمشيرها را مي بوسم» [1] و اگر حسين عليه السلام را خوشحال مي ديد، گريه مي کرد و اگر محزون مي ديد گريه مي کرد و اگر لباس نو مي پوشيد، گريه مي کرد؛ [2] و همچنين اميرالمؤمنين و فاطمه و حسن عليه السلام، همه گريه مي کردند.