يکي ديگر از آثار و برکات فردي سيد الشهدا (ع) که در سراي ديگر ظهور کرده و جلوه نمايي مي کند، بهشتي شدن دوستداران و حتي دوستان و دوستداران آن حضرت است. چنانکه حذيفة بن يمان گويد: رسول خدا (ص) را ديدم که دست حسين بن علي (ع) را در دست خودگرفته بود و مي فرمود:

«يا ايها الناس، هذا الحسين بن علي فاعرفوه، فو الذي بيده، انه لفي الجنة، و محبه في الجنة، و محبي محبيه في الجنة» [1] .

اي مردم، اين حسين بن علي است، او را بشناسيد؛ سوگند به آن خدايي که جانم به دست اوست، براستي او در بهشت است، و دوستدار او نيز در بهشت است، و دوستدار دوستدار او نيز در بهشت مي باشد.

و از امام موسي بن جعفر (ع) روايت شده که فرمود:

«رسول خدا (ص) دست حسن و حسين (ع) را گرفت و فرمود:

«هر کس اين دو پسر و پدر و مادر آنان را دوست داشته باشد، روز قيامت در درجه من با من خواهد بود» [2] .

و نيز رسول خدا (ص) فرمود: «آگاه باشيد، همانا حسين (ع) دري از درهاي بهشت است، هر کس با او دشمني کند خدا بوي بهشت را بر او حرام مي کند» [3] .

و معلوم است که اين مقام عظيم تنها با محبت ظاهري حاصل نمي شود، بلکه مقصود، محبت خاصي است که مخصوص کساني مي باشد که در درجات بالاي ايمان هستند. اگر چه دوستي و محبت امامان معصوم و امام حسين (ع) ثمر بخش است ولي احراز مقام والاي معيت بارسول خدا (ص) در بهشت برين، محبتي فراتر از ظاهر مي طلبد.