از ارزنده ترين آثار و برکات مجالس عزاداري و گريه بر ابي عبدالله حسين (ع) حفظ رمز نهضت حسيني است.

براستي؛ چرا در دوران منحوص سلاطين و پادشاهان جور از برپايي مجالس عزاي اهل بيت (ع) به خصوص سالار شهيدان جلوگيري مي شد؟ آيا نه اين است که عزاي حسيني و امامان شيعه، سبب مي شود که سخنوران و دانشمندان متعهد و انقلابي، مردم را از ظلم هاي حکومتها آگاهي دهند و انگيزه قيام آن حضرت که امر به معروف و نهي از منکر است به اطلاع مردم برسد؟

آري، اينگونه مجالس، آموزشگاهها و دانشگاههايي است که به بهترين روش و زيباترين اسلوب مردم را به سوي دين خوانده و عواطف را آماده مي کند و جاهلان و بي خبران را از خواب سنگين غفلت بيدار مي سازد و نيز در اين مجالس است که مردم، ديانت را همراه با سياست، از مکتب حسين بن علي (ع) مي آموزند.

گريه بر سيد الشهدا (ع) و تشکيل مجالس عزاي حسيني نه تنها اساس مکتب را حفظ مي کند، بلکه باعث مي گردد شيعيان با حضور در اين مجالس از والاترين تربيت اسلامي برخوردار شده و در جهت حسيني شدن رشد و پرورش يابند.

کدام اجتماعي است که در عالم چنين اثري را از خود بروز داده باشد؟ کدام حادثه اي است مانند حادثه جانسوز کربلا که از دوره وقوع تاکنون و بعدها بدينسان اثر خود را در جامعه بشريت گذارده، و روز به روز دامنه آن وسيعتر و پيروي و تبعيت از آن بيشتر گردد؟ از اين رو بايد گفت که در حقيقت مراسم عزاداري حافظ و زنده نگهدارنده نهضت مقدس امام حسين (ع) و در نتيجه حافظ اسلام وضامن بقاي آن است.

تشکيل مجالس عزاداري حسين، نه تنها اساس مکتب را حفظ کرده و مي کند بلکه به علاوه سبب آن گرديد که شيعيان با حضور در اين مجالس از والاترين تربيت اسلامي برخوردار شده و در جهت حسيني شدن رشد و پرورش يابند.

«موريس دوکبري» مي نويسد: «اگر مورخين ما، حقيقت اين روز را مي دانستند و درک مي کردند که عاشورا چه روزي است، اين عزاداري را مجنونانه نمي پنداشتند. زيرا پيروان حسين به واسطه عزاداري حسين مي دانند که پستي و زير دستي و استعمار را نبايد قبول کنند. زيرا شعار پيشرو و آقاي آنان تن به زير بار ظلم و ستم ندادن است.

قدري تعمق و بررسي در مجالس عزاداري حسين نشان مي دهد که چه نکات دقيق و حيات بخشي مطرح مي شود،در مجالس عزاداري حسين گفته مي شود که حسين (ع) براي حفظ شرف و ناموس مردم و بزرگي مقام و مرتبه اسلام، از جان و مال و فرزند گذشت و زير بار استعمار و ماجراجويي يزيد نرفت؛ پس بياييد،ما هم شيوه او را سرمشق قرار داده از زير دستي استعمار گرايان خلاصي يابيم و مرگ با عزت را بر زندگي با ذلت ترجيح دهيم...» [1] .