اولياء الله به خاطر شناخت و معرفتي که به ذات مقدس الهي دارند بيش از ديگران ترسانند حسين (ع) اين چنين بود که ابن شهر آشوب در مناقب آورده است از حسين (ع) پرسيدند: ما اعظم خوفک من ربک ؛ چه زياد از خدا مي ترسي » فرمودند: لا يأمن يوم القيامة الا من خاف الله في الدنيا، «از عذاب خدا در قيامت ايمن نيست مگر کسي که در دنيا از خدا بترسد.»

از دعاي آن حضرت در روز عرفه ميزان شناخت و ترس او را از خدا مي يابيم که با چشمي گريان و دلي بريان پس از بيان اوصاف باري تعالي و کيفيت آفرينش جهان هستي و شخصيت شخيص خود، آن چنان خدا را در همه احوال حاضر و ناظر اعمال خويش مي داند که گويي او را به چشم بصيرت مي بيند آن جا که مي گويد: «کور باد چشمي که تو را مراقب خود نبيند و در زيان و خسران باد، بنده اي که نصيب و بهره اي از عشق و محبت خود در او قرار نداده اي »



دور نکرده اي که شوم طالب حضور

غايب نگشته اي که هويدا کنم تو را