ما در گذار زندگي و آمد و شد ايام ، چيزهايي را مي بينيم که ما را درس بزرگي و سخاوت مي آموزند.

در ميان آدميان اطراف خود، انسان هايي را سراغ داريم که نمي توانند از آنچه مي بينند، به آسودگي گذر کنند. ايشان باز مسوليّتي سنگين را بر گردن خود مي کشند.اينان پدران امتند.

عابدي پير و خمور را تصوّر کنيد که تمام عمر را در پستويي براي جلب رضايت معبودش خزيده . او فردي است خداخواه . اما بين خداخواه و خدا خوان تفاوتي است ميان زمين و آسمان . پدر اين امت در دهه هفت هجري قمري ، خداخواني را به درستي به ما آموخت .

در احوال وي (ع) آمده است : "تو [مردم را] به راه خدا خواندي " بلکه بايد گفت که او، خود نمودي از زيبايي هاي معبود بود که هر بيننده اي را در جست جوي پروردگارش مشتاق مي کرد. اما نه چونان قرون تسلط کليسا، بلکه با حکمت ، وعظ و بياني سبحاني ، راه را بر پويندگان مي نمود و چراغ هدايتشان مي شد.