زکات در عرف متشرّعه ، خروج سهمي معين از مال چون طلا، نقره و....است . يقيناً حسين (ع) بدين معنا مؤدّي زکات بوده ، زيرا که او نيز چون مردم دست رنج خويش مي خورد و عرق جبين مي ريخت .

اما زکات را معنايي گسترده است که نيل به آن ، جز از مقربان درگاه و اولياي دوست ، خواستي نابخردانه است .

زکات اداي حق الهي ، چه از مال و دارايي ، عزّت و مولايي ، سرا و سر سرايي است .

حسين نه حدّ نصاب ، بلکه هر چه داشت را زکات خداي خويش کرد. دار و ثروتش را به يغما بردند. بي خردان و جاهلان ، سوار بر مرکب ضلالت به هجو و توهين ايشان پرداختند؛ تا وي به گران ترين بهايي ، عزت و سروري خويش را نقد کند. اما اين نه آن حسيني است که ما مي شناسيم .

او فرزنداني دارد که شبيه رسول خدايند. حضرتش ـ جل ّ جلاله ـ مي داند که بين او و بنده اش چه گذشت و چگونه حسين بن علي با فرح و شادکامي زکات عشيره خود را پرداخت کرد. زکاتي که از تمام عالم کفايت مي کند.