در روزگاران معاويه ، بازار زجر و کشتار شيعيان پر رونق بود. اين ماجرا پس از شهادت امام حسن بن علي (ع)، رو به فزوني گذارد. زندان ، مصادره اموال يا ويراني خانه و کاشانه کمترين بهاي دوستي علي بود و کفر در نزد حاکمان اموي از شيعه بودن محبوب تر؛امام باقر (ع) در بيان آن ايام مي گويد: «فقتلت شيعتنا بکل بلدة وقطعت الايدي والارجل علي الظنة و کان من يذکر بحبنا والانقطاع إلينا سجن أو نهب ماله أو هدمت داره حتي أن الرجل ليقال الزنديق أو کافر أحب إليه من أن يقال شيعة علي » و در آن سياه روزگار، حسين (ع) بود که هم چون نسيمي بر شکوفه هاي پژمرده شيعيان مظلوم و مقتول مي وزيد و نشاط را به جان آنان باز مي گرداند: «کنت ربيع الايتام ».