امام حسين عليه السلام نسبت به همه همراهان، مهربان بود. به همين خاطر گرفتاري هاي آنان براي امام سنگين بود و در رفع مصائب آنها مي کوشيد، که به تناسب همين رقت قلب مصيبت هاي امام بيشتر بود. لذا وقتي فرزند برادرش تقاضاي رفتن به ميدان مبارزه مي کند، آن هم در چنان جنگ نابرابري، امام آنچنان گريه مي کنند که از هوش مي روند. پس امام با اين رقت قلب و عاطفه، آن هنگام که بدن آن نوجوان را در زير سم اسبان دشمن در هم شکسته مي بيند و فرياد قاسم به گوش مي رسد، چه حالتي دارند؟!