اين دو امر - آن طور که در روايات آمده - از افضل اعمالند. امام حسين عليه السلام در آن روز با امر به صبر کردن و پند و اندرز نمودن و ملاطفت کردن، سعي کرد مردان و زنان مؤمن را خوشحال کند؛ اما در باب ديدار از مؤمنان، اين امر به عناوين مختلف براي امام محقق شد که گاهي به شکل عيادت از بيماران و زخمي ها صورت پذيرفت. امام تنها به آمدن و نشستن در کنار آنها اکتفا نمي کرد، بلکه برخي از آنها به ويژه افراد غريب را مورد لطف و مرحمت خاص خويش قرار داد؛ چنانچه بر بالين آن برده سياه و غلام ترک حاضر شد، اما عيادت يکي از آنها که همان فرزند عزيزش ‍ علي اکبر باشد، براي امام ميسر نشد، زيرا به خاطر ادبي که داشت و احترام به پدر، مانند ديگران امام را صدا نزد اما وقتي امام وداع او را شنيد که مي گويد: يا ابتا عليک مني السلام با اينکه مي دانست او را زنده در نمي يابد، به سوي فرزند آمد و با صداي بلند فرمود: پسرم تو را کشتند

امام عليه السلام همچنين در روز عاشورا از فرزندش حضرت سجاد عليه السلام عيادت کرد و احوال او را جويا شد.