امام حسين عليه السلام در شرايطي به انجام اين دو مستحب پرداخت که آن شرايط براي کسي در طول تاريخ محقق نشده و نخواهد شد. وقتي امام در قتلگاه در خون غلطيده و از سوي ديگر، فرياد زنان حرم که دشمنان آنها را احاطه کرده بودند، به دادخواهي بلند شده بود، در مقابل ظالمان در هيبتي باشکوه و بديع با زحمت روي دو زانو ايستاد و راه را بر دشمن مهاجم بست و خطاب به آنها گفت:

مرا هدف قرار دهيد، شمشيرها و نيزه هايتان را بر من فرود آريد، اما متعرض حرم من نشويد.

همچنين امام به کمک هفتاد و دو تن از اصحابشان شتافتند. وقتي آنها بر زمين مي افتادند و امام را صدا مي زدند که بر بالينشان حاضر شوند، امام دعوت همه آنها را اجابت کرد و به کمک شان شتافت که از آن ميان 27 نفر از اهل بيت خودشان بودند.