واجب است که جنازه اموات را غسل و کفن نمود و بر آنها نماز خواند. اما درباره شهيدي که در صحنه نبرد به شهادت مي رسد، واجب است بر او نماز خواند و با همان لباس رزم به خاک سپرد. تشيع جنازه، حمل آن و تربيع در محل جنازه نيز مستحب است و همچنين واجبات ديگري وجود دارد. اما اين امکان براي امام حسين عليه السلام فراهم نبود که همه موارد را براي شهداي کربلا انجام دهد و شايد به کمترين واجب يعني نماز بر کساني که امکان آن فراهم شد، اکتفا فرمودند.

اما درباره دفن شهداء روايت شده است که براي فرزند شيرخوارش با شمشيري قبري حفر کرد و بنا به اين دلايل او را به خاک سپرد:

- تنها براي او حفر قبر امکان پذير شد،

- تا اينکه سر کودک را نبرند،

- براي اينکه جنازه او روي زمين نماند،

- تا در زير سم اسب ها جنازه او از بين نرود،

- توانايي و قدرت تحمل نگاه بر او را نداشت.

البته تا آنجا که فرصت فراهم بود، وجود مبارکشان برخي از پيکرها را جمع کرد و در کنار هم قرار داد و اگر کسي يافت مي شد که پيکر شهيدي را حمل کند، امام آن جنازه را تشيع مي کرد، ولي گويا در حمل جسد مبارک برادر رشيدش ابوالفضل ناتوان بود و لذا بدن او در کنار نهر علقمه باقي ماند.