اولياء الله به خاطر شناخت و معرفتي که به ذات اقدس الهي دارند بيش از ديگران ترسانند و حسين عليه السلام اين چنين بود چنانکه ابن شهرآشوب در مناقب آورده است از



\cf2 [ صفحه 25]



حسين عليه السلام پرسيدند: ما أعظم حونک من ربک؟ «چه زياد از خدا مي ترسي؟»

قال: لا يأمن يوم القيامة الا من خاف الله في الدنيا.

فرمود: «از عذاب خدا در قيامت ايمن نيست مگر کسي که در دنيا از خدا بترسد» [1] .

و از دعاي آن حضرت در روز عرفه ميزان شناخت و ترس او از خدا را درمي يابيم که با چشمي گريان و دلي بريان پس از بيان اوصاف باري تعالي و کيفيت آفرينش جهان هستي و شخص شخيص خود آنچنان خدا را در همه احوال حاضر و ناظر اعمال بندگان خويش مي داند که گوئي او را به چشم بصيرت مي بيند آنجا که مي گويد: عميت عين لا تراک عليها رقيبا و خسرت صفقة عبد لم يجعل له من حبک نصيبا.

«کور باد چشمي که تو را مراقب خود نبيند و در زيان و خسران باد بنده اي که نصيب و بهره اي از عشق و محبت خود در او قرار نداده اي».



دور نکرده اي که شوم طلب حضور

غايب نگشته اي که هويدا کنم ترا