خصائص الحسينيه، ص 65.

اطعام نمودن در وقت تنگي به يتيم و مسکين، از افضل اعمال است و موجب خلاص از عقبه ي دشوار، و آن جناب، از اين عمل متمکن نشد در روز



\cf2 [ صفحه 43]



عاشورا، با اين که روزي که بر ايشان از هر جهت تنگ بود؛ زيرا که طعام، بالمره (يکباره) در نزد ايشان مفقود بود. از اين جهت، حضرت سجاد عليه السلام مي فرمود که فرزند رسول خدا شهيد گرديد، گرسنه و تشنه. [1] .

ولي چون تشنگي را شدت زياده بود، مکرر ذکر شده، و آن حضرت، طلب آب نمود و طلب طعام نکرد. چون در آن، ذلتي است که اصحاب غيرت، از آن امتناع دارند؛ بلکه اگر کسي بدون سؤال هم مي داد، نمي گرفتند، و از اين جهت است که چون اهل کوفه، خرما و گردو به اطفال اسير مي دادند، ام کلثوم، صيحه اي زد بر ايشان که صدقه بر ما حرام است، و مي گرفتند از دهان اطفال و مي انداختند؛ [2] زيرا که اطعام در اين حال، صدقه اي است که مشتمل است بر اهانت و ذلت، و قبول از براي ايشان حرام بوده، هر چند به عنوان زکات نباشد (چون صدقه ي مندوبه، بر سادات حرام نيست؛ ولي قبول ذلت، بر هر کسي حرام است).