از بارزترين ويژگيها و اوصاف امام حسين عليه السلام اين است که در تمام زندگي، گفتار و رفتار و کردارش طبق رضايت حق و در مسير الهي بود. جز از رضاي خدا دم نزد و جز خدا نديد و جز سخن خدا نشنيد و راستي که او به تمام معني يک بنده سراپا تسليم الهي بود. به نمونه هايي در اين رابطه اشاره مي شود:

1. قيام براي خدا: آن حضرت فرمودند: «اَللّهُمَّ اِنَّکَ تَعْلَمُ اِنَّهُ لَمْ يَکُنْ ما کان مِنّا تَنافُسا في سُلْطانٍ، وَلا اِلْتِماسا مِنْ فُضُولِ الحُطامِ وَلکِنْ لِنَرَي الْمَعالِمَ مِنْ دينِکَ ونُظْهِرَ الاِْصْلاحَ في بِلادِکَ وَيَأْمَنَ المَظْلُومُونَ مِنْ عِبادِکَ وَيُعْمَلَ بِفَرائِضِکَ وسُنَّتِکَ وَاَحْکامِکَ؛ [1] .

بار خدايا! تو خود مي داني آنچه از ما سر زد، رقابت براي دستيابي به سلطنت و آرزوي زياد کردن کالاي بي ارزش دنيا نبوده است؛ بلکه براي اين بوده که نشانه هاي دين تو را افراشته ببينيم و اصلاح را در شهرهايت آشکار نماييم و بندگان ستمديده ات امنيت يابند و به واجبات و سنّتها و احکام تو عمل شود.»

2. درخواست خشنودي خدا: امام حسين عليه السلام در کنار قبر پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله به درگاه خداوند عرض مي کند: «اَللّهُمَّ اِنّيِ اُحِبُّ الْمَعْرُوفَ وَاُنْکِرُ الْمُنْکَرَ وَاَنَاْ اَسْئَلُکَ يا ذَالْجَلالِ [2] وَالاِْکْرامِ بِحَقِّ القَبْرِ ومَنْ فيهِ اِلاّ اَخْتَرْتَ مِنْ اَمْري هذا ما هُوَ لَکَ رِضا وِلِرَسُولِکَ فيهِ رِضي؛ [3] خدايا! براستي من معروف را دوست دارم و منکر را زشت مي دارم. اي خداي بزرگ و بزرگوار! من از تو مي خواهم به حق اين قبر [پيامبر اکرم] و کسي که درون آن است، که براي من در اين قيام آنچه رضايت تو و پيامبرت در آن است پيش آوري.»

3. هرچه خدا بخواهد: پس از آنکه امام حسين عليه السلام از مدينه به سوي مکه حرکت کرد، در مکه سخنان زيادي ايراد فرمود. در يکي از آنها فرمود: «اَلْحَمْدُ للّه ِ وَما شاءَ اللّه ُ وَلا قُوَّةَ اِلاّ باللّه ... رِضَي اللّه ِ رِضانا اَهْلُ الْبَيْتِ نَصْبِرُ عَلي بَلائِهِ؛ [4] سپاس براي خداست، آنچه خدا بخواهد [همان خواهد بود] و قوتي جز براي خدا نيست...، خشنودي خدا، خشنودي ما اهل بيت است و در مقابل بلاي او صبر مي کنيم.»

4. فقط براي خدا: هنگامي که تير به سينه حضرت اصابت کرد و به زمين افتاد فرمود: «بِسمِ اللّه ِ وباللّه ِ وَفي سَبيلِ اللّه ِ وَعَلي مِلَّةِ رَسُولِ اللّه ِ؛ [5] به نام خدا و به ياد خدا و در راه خدا و بر دين رسول خدا [شهيد مي شوم].»



الهي در رهت از سرگذشتم

هم از عون و هم از جعفر گذشتم



رضا دادم تنم بي سر بگردد

ستوران بر همه پيکر بگردد



رضا دادم که اکبر کشته گردد

تن پاکش به خون آغشته گردد



زکينه پيکرم پامال گردد

زعشقت سَرْ زنِي بر دار گردد



امام حسين عليه السلام نه تنها در لحظه شهادت زمزمه «في سَبيل اللّه » به زبان داشت بلکه هميشه در صبحگاهان و شامگاهان اين دعا را به زبان داشت: «بِسمِ اللّه ِ وبِاللّه ِ ومِنَ اللّه ِ و اِلَي اللّه وَفي سَبيلِ اللّه ِ وَعَلي مِلَّةِ رَسُولِ اللّه ، وَ تَوَکَّلْتُ عَلَي اللّه ِ، وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ باللّه العَلِيِّ العَظيمِ. اَللّهُمَّ اِنّي اَسْلَمْتُ نَفْسي اِلَيْکَ، وَوَجَّهْتُ وَجْهي اِلَيْکَ وَفَوّضْتُ اَمْري اِلَيْک، اِيّاکَ اَسْأَلُ العافيةَ مِنْ کُلِّ سُوءٍ في الدُّنيا والآخِرةِ؛ [6] به نام خدا و به ياد خدا، از خداوند و به سوي او، و در راه او، بر آيين پيامبر او، و بر خداوند توکل کردم و نيرو و قدرتي جز به [اراده] خداوند بزرگ نيست. پروردگارا! جانم را به تو تسليم کرده و چهره ام را به سوي تو گردانده و کارم را به تو واگذار نموده و از تو سلامتي از هر بدي در دنيا و آخرت را خواهانم.»

در سراسر دعاي فوق خدامحوري، رضايت الهي، و خشنودي به رضايت خداوند موج مي زند.