در پيشگاه الهي تنها اعمالي ارزش دارد که با اخلاص و رضايت خداوند همراه باشد، به همين جهت تمام اعمال در قرآن کريم به نوعي مقيد به اخلاص و قصد قربت شده اند. درباره جهاد مي فرمايد: «وَالَّذينَ جاهَدُوا في سَبيلِ اللّه »؛ [1] «کساني که در راه خداوند جهاد کردند» و درباره شهادت مي خوانيم «اَلَّذينَ قُتِلوُا فِي سَبيلِ اللّه ِ»؛ [2] «کساني که در راه خدا کشته شدند.» درباره انفاق مي خوانيم: «وَالَّذينَ يُنْفِقُونَ اَمْوالَهُمْ في سَبيلِ اللّه »؛ [3] «کساني که اموال خود را در راه خدا انفاق مي کنند.»

و کساني را قرآن به عنوان اسوه مطرح نموده، که کارشان بر محور رضاي خداوند بوده است، از جمله:

1. از زبان حضرت ابراهيم مي خوانيم: «قُلْ اِنَّ صَلاتي وَنُسُکي وَمَحْيايَ وَمَماتي للّه ِ رَبِّ الْعالَميِنَ لا شَريکَ لَهُ وَبِذالِکَ اُمِرْتُ وَاَنَا اوَّلُ الْمُسْلِمينَ»؛ [4] بگو: نماز و تمام عبادات من، و زندگي و مرگ من، همه براي خداوند، پروردگار جهانيان است. همتايي براي او نيست، و به همين مأمور شده ام و من نخستين مسلمانم.»

2. درباره اميرمؤمنان در قرآن مي خوانيم: «وَمِنَ النّاسِ مَنْ يَشْري نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاةِ اللّه ِ وَاللّه ُ رَؤُوفٌ بِالْعِبادِ»؛ «و از مردم کسي است که جان خود را به خاطر خشنودي خدا مي فروشد، و خداوند نسبت به بندگان مهربان است.» [5] .

3. قرآن درباره اهل بيت عليهم السلام مي فرمايد: «وَيُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلي حُبّهِ مِسْکينا وَيَتيما وَاَسيرا اِنّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللّه لا نُريدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَلا شُکُوْرا»؛ [6] «غذا [ي خود] را با اينکه به آن علاقه دارند، به «مسکين» و «يتيم» و «اسير» مي دهند [و مي گويند:] ما شما را بخاطر خدا اطعام مي کنيم، و هيچ پاداش و سپاسي از شما نمي خواهيم.»

از آنچه بيان شد و غير آن از آيات قرآن به خوبي استفاده مي شود که اعمالي در پيشگاه الهي ارزش دارد که همراه با اخلاص و رضايت الهي باشد، و افرادي در نزد او منزلت دارند که در مسير رضايت حق قدم بردارند.