انس مي گويد:

در خدمت امام حسين عليه السلام بودم. کنيزي داخل شد و شاخه ي گلي به امام حسين عليه السلام هديه کرد. امام در برابر آن، وي را آزاد ساخت. هنگامي که از علت اين کار پرسيدم، فرمود: خداوند اين ادب را به ما آموخته است، آن جا که مي فرمايد: «و اذا حييتم بتحية فحيوا بأحسن منها». [1] .

آن گاه فرمود: تحيت بهتر، همان آزاد کردن او است. [2] .